Een driehoeksverhouding, een verbouwing en een doodswens: alles onder het genot van tompoezen…
Annie M.G. Schmidt verstond als geen ander de kunst om stukken te schrijven die hun tijd ver vooruit waren. Een goed voorbeeld hiervan is de bitterzoete komedie Er valt een traan op de tompoes. Het thema euthanasie komt hierin op integere wijze aan de orde.
Een ernstig zieke man gelooft niet langer in zijn genezing en ontslaat zichzelf uit het ziekenhuis. Hij wil er een eind aan maken: “Ik wil stoppen op een moment dat ik er nog bèn, als man, als mens, als brein.” Zijn vrouw vindt dat hij terug moet gaan naar zijn arts, zijn vriendin helpt hem bij zijn euthanasieplannen en hij betrekt ook zijn schoonzoon in het complot. Zijn dochter vindt het alleen maar lastig dat vader ziek thuis is gekomen want hun verstandhouding is al zo slecht!
Annie noemde Er valt een traan op de tompoes een ‘komedie met serieuze ondertoon’. Het stuk is duidelijk autobiografisch: terwijl ze het schreef leed haar man, Dick van Duijn, aan een ernstige depressie. Euthanasie was een regelmatig terugkerend onderwerp van gesprek. Bijna anderhalf jaar na de première, in januari 1981, zou hij met behulp van Vesparax-tabletten een eind aan zijn leven maken. Annie hield zijn hand vast tot hij stierf. Later zei hun zoon Flip hierover: “Het was een ondraaglijk leven geworden en daarom was het toch goed dat hij het gedaan heeft.”
Spelers: Wilma van den Mosselaar, Frans Noordeloos, Marina Boot, Michael Mazee en Els Ligthart
Regie: Ed Selier
Techniek: Gerard Janssen
Decor: Klaas Boot, Jos ten Cate en Paul Molenaar
Grime: Thea Janssen
Soufleurs: Magda van Heukelom, Gerard Kok
Prijs: € 10,00
Kaartverkoop: bij Juwelier van den Mosselaar, Hoofdstraat 230 (uitsluitend contant) of via de theaterkassa van Het Postkantoor.
Delen