The Zone of Interest won op het filmfestival van Cannes de Grand Prix, kreeg vijf Oscarnominaties en won die voor Beste Buitenlandse Film. Het is een ijzingwekkend meesterwerk dat je zeker niet wil missen, maar daarna ook nooit meer wilt zien. Een film over de Holocaust zoals je die nog nooit eerder zag.
The Zone of Interest draait op het eerste gezicht om het leven van een doorsnee Duits gezin dat in een mooie villa woont aan een grote rivier met veel groen. Ze vullen hun dagen met zwempartijtjes, picknicken, verjaardagsfeestjes met taart. Ze fantaseren over de toekomst en zo nu en dan is er bezoek van vaders collega’s, vrienden en familie. Als de kinderen ’s avonds naar bed gaan, leest papa ze een verhaaltje voor.Alleen is dit het gezin van Rudolf Höss, commandant van concentratiekamp Auschwitz.
Niet één keer zie je een scène waarin mensen worden mishandeld, gemarteld of vermoord. Het confronterende van The Zone of Interest zit hem niet zozeer in wat je ziet, maar des te meer in wat je hoort, en in de onverschilligheid van de personages die er met hun paradijselijke bubbeltje op een steenworp afstand leven.
Regisseur Jonathan Glazer wilde een film maken over de ‘banaliteit van het kwaad’: doodgewone mensen die in staat zijn tot de meest vreselijke dingen omdat niemand zich individueel verantwoordelijkheid voelt: “Voor mij is dit geen film over het verleden. Het gaat over nu, over ons en over in hoeverre wij lijken op de daders, niet op de slachtoffers.”
Het alledaagse en het onbevattelijke komen op verpletterende wijze samen. – de Volkskrant
The Zone of Interest is misschien niet de film die je op een vrijdagavond gaat kijken als je zin hebt in een popcornavondje en een gezellige borrel. Hij kruipt al vanaf de opening onder je huid, verstijft je nek en laat je niet los tot het einde. Maar het is ondanks z’n heftige en confronterende onderwerp wel een film die je niet wil missen. En bovendien iedere genomineerde Oscar meer dan waard. – NPO Filmredactie